shortmccarty437411

Για όσους περιμένουν μια τεράστια εμπειρία Αρθούρου με αντικρουόμενες λεπίδες και βρυχηθμό πόνυ που γεμίζουν την οθόνη, το The Green Knight του David Lowery θα είναι πιθανώς κάτι σαν μια σημαντική δυσαρέσκεια. Ο παραγωγός του Ain't Them Bodies Saints και του Pete's Dragon επιστρέφει εξορύσσοντας συγκρίσιμες σκέψεις και επίκαιρα στοιχεία, όπως έκανε με μια τόσο όμορφη εξοργιστική κομψότητα με το A Ghost Story του 2017. Αυτή είναι μια εξαιρετική ιστορία που λέγεται με εσκεμμένη ταχύτητα που δεν συγκινεί τον παρατηρητή μια μοναχική απλή απάντηση σε οποιαδήποτε από τις αδιαπέραστες ψυχαναλυτικές ηθικολογικές του έρευνες. Λαμβάνοντας υπόψη το επικό σονέτο του δέκατου τέταρτου αιώνα, ο Sir Gawain and the Green Knight, η ιστορία είναι αρκετά βασική: Ο ελκυστικός Gawain (Dev Patel), ανιψιός του ηγεμόνα (Sean Harris), φαντασιώνεται να γίνει ιππότης. Τα Χριστούγεννα, ένας αφύσικος καλεσμένος έρχεται να του προσφέρει μια δοκιμή: να παίξει ένα επικίνδυνο παιχνίδι μαζί του, με απροσδόκητα αποτελέσματα. Ο Gawain παραδέχεται απρόσεκτα, χωρίς να κατανοεί πλήρως ότι έτσι, δείχνει στον εαυτό του έναν τρόπο όπου ο θρύλος γίνεται πραγματικότητα, η πραγματικότητα μπορεί να είναι προφανώς ψεύτικη και η αγάπη, η τιμή και η συντροφιά δεν συμπίπτουν σε κάθε περίπτωση ευχάριστα. Τίποτα δεν είναι σίγουρο στο βαθμό που αφορά αυτή την εκδρομή στο μυστηριώδες. Ένα από τα σημάδια του επικού σονέτου είναι η διφορία του, και αυτή είναι μια πτυχή που συμβαδίζει γενναία ο Lowery. Το ταξίδι του Γκαουέιν είναι πλούσιο σε εικόνες και δεν θα υπάρξει ποτέ δευτερόλεπτο όπου αυτός ο παρασυρόμενος δεν θα εξετάσει εξονυχιστικά τις εμπνεύσεις του για να παραμείνει στον δρόμο που έχει ορίσει για τον εαυτό του να ακολουθήσει, γνωρίζοντας προς το τέλος ότι είναι πιθανός ο χαμός που τον περιμένει. Ή πάλι δεν είναι έτσι; Η ζωή και ο περαστικός περίπατος συνδέονται στο ισχίο σε έρημο, μάχονται σκηνές με σημαίες όπως συμβαίνει σε πολυτελή οπίσθια ξύλα με άφθονη σκίαση και κίνηση, προφανώς άδεια σπίτια που έχουν παραδοθεί στις επιθέσεις του χρόνου ή παλάτια γολιάθων με πλούσια βελούδινα, αλλά ακόμη ταλαιπωρημένα τρόπους που τους κάνουν να νιώθουν άδειοι και αδρανείς.Τα άτομα γίνονται εμφανίσεις, τυχαία προχωρώντας ξεκινώντας από τη μια μέρα και μετά στην άλλη, ενώ τα γνήσια φαντάσματα διαθέτουν περισσότερη εγκάρδια ενέργεια από εκείνα που ήταν αρκετά τυχερά που δεν είχαν τα κεφάλια τους διαχωρισμένα από το σώμα τους και πεταμένα χωρίς ευαισθησία σε μια λίμνη. Ο Λόουερι παραμένει συνεπής με το πρώτο κείμενο καθώς δεν θα κυριολεκτήσει αμετακίνητα ό,τι εκτυλίσσεται για τον Γκαουέιν καθώς συνεχίζει να προχωρά προς την κορυφαία εμπειρία του με τον ομώνυμο Πράσινο Ιππότη. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε καμία περίπτωση δεν δίνει ακανόνιστα κομμάτια γνώσης σχετικά με το τι μπορεί να χρειαστεί να εξετάσει το πλήθος καθώς παρακολουθεί την κατάσταση να εξελίσσεται σκόπιμα. Σε κάποιο σημείο, η Alicia Vikander προχωρά σε μια συγκλονιστική ομιλία για το πράσινο. Στην περίπτωση που οι παρατηρητές ακούν με ανυπομονησία, θα αποκτήσουν σημαντική γνώση όχι μόνο για το τι εμπιστεύεται το συγκεκριμένο άτομο της ότι θα αποκτήσει η Gawain από τις γνώσεις της, αλλά επιπλέον αυτό που πιθανότατα σκεφτόταν ο Lowery καθώς συναρμολογούσε τα κομμάτια του περίπλοκου σεναρίου του. Ενώ τα λόγια της θα μπορούσαν να θεωρηθούν συνολικά στο κουμπί, αυτή η επεξηγηματική άρια μεταφέρεται τόσο ευχάριστα, τόσο ξεχειλισμένη με πεποίθηση και ενθουσιώδη αντήχηση, που η σκόπιμη διδασκαλία της δεν με προβλημάτισε. Ο Βικάντερ, ως διαφορετικά άτομα από τη συγκέντρωση ειδικών, αναδύεται σε μερικές απαραίτητες δουλειές, καμία από τις οποίες δεν θα καταστρέψω. Η έκθεσή της είναι ένα τιτάνιο θαύμα, ωστόσο, και ανεξάρτητα από τον χαρακτήρα που απεικονίζει, η διασκεδαστής φέρνει ένα στρώμα αιθέριου αποτελέσματος που είναι ασυνήθιστο. Οι άκρες του προσώπου της ξυπνούν με το συγκλονιστικό αντίκτυπο, την πρακτικά εύκολη ωμότητα της καθώς προχωρά ξεκινώντας από τη μια σκηνή στη συνέχεια στην επόμενη, ωστόσο εκπληκτική, καθώς μπορεί να είναι επικίνδυνα βασανιστική.Πρακτικά σε κάθε σκηνή, ο Patel είναι βασικά υπέροχος. Ο Gawain πιστεύει ότι συνειδητοποιεί τι συμβαίνει και είναι βέβαιος ότι έχει καταλάβει τι του επιφυλάσσει η ζωή. Ωστόσο, καθώς πλησιάζει περισσότερο τον αντικειμενικό του στόχο, τα πράγματα γίνονται μια αμυδρά σκληρή αυταπάτη όπου τίποτα δεν είναι γνήσιο και όλα βρίσκονται σε εξαπάτηση. https://telegra.ph/Μια-θλιβερή-συνάντηση-με-τον-τομ-σόλιντ-που-εγγυάται-την-καλύτερη-02-22 Ο Patel κάνει τα πάντα να λειτουργούν, τα ορμητικά του μάτια είναι ένα παράθυρο στις εσωτερικές μάχες του Gawain, ενώ τα πραγματικά μη συναισθηματικά στάδια του υποχωρούν συνεχώς, απογυμνώνοντας την προσωπικότητα της βεβαιότητάς του και αφήνοντάς τον ευτυχώς εκτεθειμένο καθώς προετοιμάζεται να πάρει το ?δώρο? του Πράσινου Ιππότη. https://www.openlearning.com/u/espinozabuhl-r7pf3r/blog/0 Θα πρέπει να αναφέρω ότι η ταινία είναι ένα εξειδικευμένο σοκ και κάθε χαρακτηριστικό της δημιουργίας είναι εξέχον. Η κάμερα του Andrew Droz Palermo (One and Two), το σχέδιο δημιουργίας της Jade Healy (Marriage Story), τα ρούχα της Malgosia Turzanska (Hell or High Water), η συνεπής ειδική οπτικοποίηση και το συγκλονιστικό ηχητικό σχέδιο ? κάθε τελευταίο κομμάτι είναι εξαιρετικό. Το καλύτερο από όλα μπορεί κάλλιστα να είναι η πλούσια, εκπληκτικά πολύπλευρη παρτιτούρα του Daniel Hart (The Old Man and the Gun), η οποία προσθέτει αθανασία στην ηχητική σκηνή που είναι εκπληκτική. Το πρότυπο της ζωής γίνεται αντιληπτό από όλους: Έχουμε συλληφθεί. Ζούμε. Επίσης, σε κάποιο σκοτεινό σημείο κάπου εκεί έξω, θα κλωτσήσουμε τον κουβά. Ενώ είμαστε οι δημιουργοί των λογαριασμών μας, μετά την έλευση της τελευταίας ημέρας, είναι εξίσου σίγουρο ότι δεν θα είμαστε αυτοί που θα τους το πούμε αφού φύγουμε. Οι ιστορίες για το τι ήταν η ταυτότητά μας είναι για τους ζωντανούς να στολίζουν, να περιορίζουν, να φουσκώνουν ή, αν αξίζουν, να τις κάνουν απίστευτες. Αυτή είναι η συνεχής εικονογράφηση του Πράσινου Ιππότη. Όπως και με τον Gawain, ενώ η εκδρομή είναι αυτή που έχει μεγαλύτερη σημασία, η τελευταία κουβέντα θα είναι χωρίς αμφιβολία από τα χέρια μας, οπότε δεν πρέπει να χάσουμε το κεφάλι μας αγχώνοντας πολύ γι' αυτό.