murdockmarker298128

Υπάρχουν πολλά που πρέπει να εκτιμηθούν για την άνετη ταχύτητα που απεικονίζει το Once Upon a Time in… Hollywood του Quentin Tarantino, και στην προσδοκία που ανοίγει ο δρόμος για την παράδοσή του, ήταν φοβερό να σκεφτεί κανείς να πάρει ενισχυμένος για μια μεγάλη καλοκαιρινή ταινία που κάθε άλλο παρά μια εκδήλωση βελτιώσεων που συντονίστηκε από έναν αρχηγό κωμικής σειράς ή κάποιον άλλο geek άντρα που δεν θα γνωρίσετε ποτέ. Η νέα ταινία του Ταραντίνο ταξιδεύει με υπερβολή σε ένα επανασχεδιασμένο Λος Άντζελες κατά τη διάρκεια του περιβόητου αμερικανικού καλοκαιριού του 1969, λιγότερο αφηγούμενη την ιστορία, αλλά παρατηρώντας την αφήγηση ενός τηλεοπτικού αστέρα (Λεονάρντο Ντι Κάπριο) και το διπλό κόλπο του/του πιο στενού συντρόφου του (Μπραντ Πιτ). ιππασία στην κορύφωση μιας μεταβαλλόμενης επιχείρησης που τους οδηγεί να ανταποκριθούν στη δική τους ξεπερασμένη ποιότητα, στους πολυάριθμους τρόπους με τους οποίους δεν μπορούν να ενταχθούν σε έναν κόσμο που διαλύεται και προσαρμόζεται απότομα. Αυτό είναι ένα συναρπαστικό θέμα, και ένα που θα νόμιζες ότι θα ήταν αρκετό για να ζωγραφίσεις τον αρχηγό του δοκιμιογράφου ολομόναχος, ένα θέμα που ταιριάζει καλά με την αδιάφορη ατμόσφαιρα της Νότιας Καλιφόρνιας που κάνει το OUATI… H να αισθάνεται σαν καμία άλλη ταινία εκεί έξω. Όπως και να έχει, υπάρχει και κάτι άλλο. Προφανώς αντιλαμβάνεστε ότι η ταινία του Ταραντίνο κατοικείται από μια άλλη αιωρούμενη ψυχή, αυτή της Σάρον Τέιτ (Μάργκοτ Ρόμπι). Γνωστή πλέον στην ιστορία του Χόλιγουντ βασικά ως ένας από τους χαρακτήρες ("Το άτομο που κάνει ακατάστατες ταινίες") στο Valley of the Dolls (1967), ο Ταραντίνο θεωρεί ότι είναι και η εικόνα του τελευταίου συριγμού του Χόλιγουντ με τον τρόπο με τον οποίο ήταν και, προφανώς, το σύμβολο της εξιλέωσης του οποίου η τρομερή μοίρα υποδήλωνε πάντα μια αλλαγή στην κυρίαρχη κοινωνία και το τελείωμα μιας δημόσιας άποψης των ?παιδιών των λουλουδιών? που πείθονταν αποκλειστικά από την αρμονία, την αγάπη και την κατανόηση. OUATI… H προσπαθεί να συγκεντρώσει τις χορδές του?το ωριμασμένο Χόλιγουντ, το άφθαρτο Χόλιγουντ και μια εικόνα του Χόλιγουντ που δεν θα γεράσει ποτέ?ενώνοντας και συνδυάζοντας τη μοίρα των τηλεοπτικών καουπόκ του Ταραντίνο με εκείνη της Τέιτ και των καλεσμένων της εκείνη την περιβόητη νύχτα του Αυγούστου του 1969 από ένα από τα επί του παρόντος προστατευμένα υποκατάστατα όνειρα πραγματικότητας του.Δεν θα διευκρινίσω πώς ακριβώς, αλλά στην παραλλαγή του QT συμβαίνει ακριβώς, ο Tex Watson, η Patricia Krenwinkel και η Susan Atkins οδηγούν ένα εναλλακτικό υπόστεγο στο Cielo Drive, και ο επικεφαλής μας οδηγεί στο δρόμο ενός άλλου, σκεφτείτε την πιθανότητα αυτή η κατάσταση να περιλαμβάνει ένα πιο αποκρουστικά σταυροδρόμια ποτέ. https://yarabook.com/post/1619146_https-tainies-online5-webnode-gr-akatergastos-kai-8orybwdhs-fantaxteros-kai-8ory.html Ωστόσο, όπως είδε ο ειδήμονας του κινηματογράφου Odie Henderson στις παρατηρήσεις του για την ταινία πριν από μια εβδομάδα, "ο στόχος της Melanie Laurent ήταν ο Χίτλερ. Στόχος του Jamie Fox ήταν η οργάνωση της υποταγής. Στόχος του Brad Pitt είναι μια ομάδα τεσσάρων παιδιών λουλουδιών που ΚΑΤΑ ΤΥΧΗ πηγαίνουν στο σπίτι του Λέο και όχι του Ρομάν Πολάνσκι?. Αυτός είναι ο πυρήνας του λάθους της ταινίας για μένα - τελικά, αυτό προς το οποίο εργαζόταν η ταινία δεν έχει πραγματική βαρύτητα. Παίζεται εν μέρει ως μια απάτη της φονικής φονικότητας, και ακόμη πιο εκπληκτικά ως ένα ζοφερό χτύπημα σε μια εξέλιξη μη συμμόρφωσης που αντιμετωπίζεται αποκλειστικά από τα καθαρά βλέμματα της οικογένειας Manson. Όταν η ταινία έρχεται στο κόλπο, η προσπάθειά της να δώσει μια επιλογή σε αντίθεση με την απωθητικότητα που οδήγησε στην κράτηση μιας γιγαντιαίας κοινωνικής αλλαγής αισθάνεται ανήλικη, ενωμένη, βασικά παραμελημένη. Πραγματικά όλα εξαρτώνται από το ότι ο Ρικ μπορεί να πάρει μέρος στη νέα ταινία του Πολάνσκι; Δεν είχα σκεφτεί τα πάντα μέχρι που ο Χέντερσον αναφέρθηκε σε αυτό, ωστόσο το γνήσιο κρέας της ταινίας -η σέρνεται ματαιότητα και η ένταση της εξάλειψης μιας εποχής που νιώθουν ο Ρικ και ο Κλιφ- είναι ένα σημαντικό, χυμώδες χάμπουργκερ μιας ταινίας όχι πολύ μακριά , και ο Ταραντίνο έχει αρκετά αμφισβητηθεί σε αυτό που μπορεί να ήταν πειστικό μόνος του. Ωστόσο, η επανεξέταση των πραγμάτων των Manson/Sharon Tate δίνει στην ταινία έναν παραμορφωμένο ρυθμό, έναν μη ισορροπημένο σχεδιασμό που δεν κατασκευάζει, που εμποδίζει την ταινία από οποιοδήποτε σημείο να ξεσπάσει πραγματικά στις φλόγες με τον τρόπο που έκαναν τα Inglourious Basterds.Πράγματι, ακόμη και η εξέλιξη σε εκείνο το φερέγγυο βράδυ, με τον απότομο σωρό της απεικόνισης, φαίνεται να είναι διογκωμένη και αποσπασματικά οργανωμένη, και απομακρύνει την ταινία από το πιο σφιχτό, πιο έξυπνο άτομο που επικεντρώνεται σε αυτό που σύμφωνα με όλες τις απόψεις υπάρχει μέσα οι μακροσκελείς του γενικά. (Έχει μείνει κανείς που μπορεί να πει ?όχι? στο QT; Όχι ο μάνατζερ των τριών τελευταίων φωτογραφιών του, χωρίς αμφιβολία.) Η Tate/Robbie έχει ένα άψογο δεύτερο στο κέντρο της ταινίας όπου γοητεύει τον εαυτό της, και στην ανταπόκριση του πλήθους, κατά τη διάρκεια μιας προβολής του Westwood του The Wrecking Crew (1968), ενός πρωταγωνιστικού οχήματος των Dean Martin/Matt Helm στο οποίο έπαιξε λίγο ρόλο. Ωστόσο, αυτός ο χρόνος που πέρασε με την Tate είναι πραγματικά άκαρπης με το σκεπτικό ότι ακόμη και η QT δεν ενδιαφέρεται γι 'αυτήν ως τα πάντα εκτός από ένα σύμβολο. Το κλείσιμο έχει μια συγκεκριμένη σκέψη για τη λεπτότητα του πόσο ασυνήθιστοι τρόποι μπορούν να τεμαχιστούν, ωστόσο δεν υπάρχει γνήσια παθιασμένη ώθηση, εκτός από αυτή που δημιουργείται από την αναμφισβήτητα κάπως κωμική φόρτιση που μπορεί να πάρει κανείς βλέποντας τη βουβωνική χώρα του Tex Watson να καταβροχθίζεται από το πιο κουλ πίτμπουλ στον κόσμο, τη Σούζαν. Ο Atkins καίγεται ή το πρόσωπο της Patricia Krenwinkel χτυπιέται για να πολτοποιηθεί σε ένα ράφι καμινάδας. Η ταινία μου άφησε την τάση ότι το QT δεν είναι σε αυτό το σημείο εξοπλισμένο για να κάνει μια ταινία που δεν υπογραμμίζει τη στριμμένη βαρβαρότητα?είναι υπερβολικά γοητευμένος με τις επιπτώσεις του σοκ (κάτι για το οποίο ο Cronenberg είχε κατηγορηθεί επιπρόσθετα σταθερά, αλλά απολύτως με λιγότερη εξήγηση, Νομίζω) και υποθέτει ότι αυτά τα σοκ είναι αυτά για τα οποία τα άτομα αγαπούν πραγματικά τις κινηματογραφικές του ταινίες.