jensbythiesen270392

Ένας σύντροφός μου που του αρέσει να αναφέρει πόσο συχνά οι ειδικοί αποτυγχάνουν να κατανοήσουν την κατάσταση, θα λάβει υπόψη την ευκρινή συγκέντρωση των THE THING και του BLADE RUNNER κατά τη διάρκεια των αποβολών του ντεμπούτου τους. Λόγω του THE THING - μιας ταινίας που ο Rex Reed αποκάλεσε "μια γνήσια βάρβαρη επίθεση στην ανθρώπινη ανεκτικότητα" όχι μία, αλλά δύο φορές στον τρελό έλεγχό του - οι ειδήμονες φάνηκαν να εκτρέπονται πάρα πολύ από τις επικίνδυνες επιπτώσεις των ζώων του Rob Bottin για να δουν ότι υπήρχε ταινία που συμβαίνει γύρω τους. Οι ειδήμονες ήταν επίσης υποχρεωμένοι στον αδρανοποιημένο Christian Nyby (σε κάθε περίπτωση, ας πάμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ήταν πραγματικά ο Howard Hawks) που ήταν μοναδικός και απέρριψε τον John Carpenter για την αφαίρεση των ροζ γυαλιών από τα νοσταλγικά κεφάλια τους. Υπάρχει ένα αίσθημα αγανάκτησης και αταξίας σε αυτές τις έρευνες, σαν να χειρίζονταν όλα αυτά που είχαν δει πρόσφατα. Αυτό αναπόφευκτα κατέληξε να είναι η κατάσταση όταν μόνο μερικά χρόνια μετά το γεγονός ότι ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ήταν επιτέλους δει την αλήθεια για: μια πρωτοποριακή απαίσια υποδειγματική. Και πάλι, εκείνα τα ισοδύναμα άτομα που παρέβλεψαν το κύριο θέμα του THE THING κατάλαβαν πραγματικά τι ανόητο, βομβαρδιστικό τρυπάνι ήταν το BLADE RUNNER. Οι αρνητικές τους έρευνες είναι τόσο σημαντικές σήμερα όσο και το 1982. Ένα μεγαλύτερο μέρος των θαυμαστών του BLADE RUNNER θα σας ενημερώσουν ότι η κύρια εξήγηση που αγαπούν την ταινία είναι αποτέλεσμα της εμφάνισης και του ήχου της. Ωστόσο, γενικά αυτό είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα αυτού που φαίνεται.Είναι ενδεικτικό πότε η ικανότητα κατασκευής είναι η μοναδική δέσμευση που μπορεί να φέρει μια ταινία στο μέσο της και η πορεία δεξιοτεχνίας θα είναι σταθερά η πραγματική κληρονομιά του BLADE RUNNER. Κατασκευασμένο από τον δημιουργό Lawrence G. Paul και τον αρχηγό κατασκευής David L. Snyder χαρακτήρισαν τον όρο τραγικό μέλλον και επαναλαμβανόταν τόσο πολύ - ιδιαίτερα σε όλη τη δεκαετία του '90 - η πιθανότητα μιας περιορισμένης, μεικτής νεον μεγαλόπολης να μετατραπεί σε ένα τμήμα χειροτεχνίας. τσιτάτο. Σε κάθε περίπτωση, χωρίς τον Paul, τον Snyder, τον DP Jordan Cronenweth ή ακόμα και το δυσάρεστο soundtrack του Βαγγέλη, το BLADE RUNNER θα ήταν πιο άδειο από ό,τι είναι τώρα. Η ιστορία, η απεικόνιση και τα ?βαριά επίκαιρα στοιχεία? είναι ανώριμα, ρηχά, επομένως επιφανειακά, δεν φαίνεται να αναζωογονούνται από τα έργα του Philip K. Dick, όσο και αν είναι το διπλότυπο της χακαρισμένης διαφήμισης στο πίσω μέρος ενός μυθιστορήματος του Philip K. Dick. https://perumaid08.bloggersdelight.dk/2022/02/22/%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b7-%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%83%ce%b1%cf%86%ce%ae%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b8%ce%b7%ce%ba%cf%8e%ce%bd-%cf%80%ce%bf/ Επιπλέον, η παρόρμηση του Τζορτζ Λούκας του Ρίντλεϊ Σκοτ να ασχολείται με και σε κάθε περίπτωση να αλλάζει το BLADE RUNNER σε τακτά χρονικά διαστήματα έχει πατήσει στο αναμφισβήτητο σημείο που προσπαθούσε να κάνει η ταινία. Ο διαταραγμένος δεν είναι "περισσότερος άνθρωπος από τον άνθρωπο" στην περίπτωση που σώζει την ύπαρξη ενός αντιγράφου Deckard. Είναι απλά ένα killbot που εξασφαλίζει ένα άλλο killbot. Για τα άτομα που κλαίνε για τον τερματισμό του Greedo πρώτος, ουσιαστικά ο Lucas δεν πέταξε έναν επιπλέον άνεμο που αποκάλυψε ότι ο Greedo δεν πυροβόλησε πραγματικά πρώτος όπως ήταν πραγματικά η πριγκίπισσα Leia με πέπλο αουτσάιντερ.Οι ηλίθιες καινοτόμες επιλογές του Λούκας μπορεί να επηρεάσουν κάπως την απεικόνιση, ωστόσο δεν ακυρώνουν την αιτιολόγηση της ταινίας πίσω από την ύπαρξη. Δεν θα πω ότι το BLADE RUNNER είναι όλο στυλ και χωρίς ουσία, ωστόσο θα σημειώσω ότι είναι ένα στάμπα Patrick Nagel σε παλτό. Είναι αυτή η τρομερή ευλάβεια του Nighthawk Diner, στην οποία ο Έλβις σερβίρει στον Μπόγκαρτ ένα κρύο μιλκσέικ βανίλιας όταν μια πράσινη λωρίδα LED τοποθετήθηκε άδικα σε αυτό. Είναι υφασμάτινο ζιζάνιο και σκυμμένοι άνθρωποι με πορτοφόλια αλυσίδας που μου αποκαλύπτουν προσεκτικά γιατί είμαι ηλίθιος που περιφρονώ το GHOST IN THE SHELL. Γενικά, το BLADE RUNNER είναι η επιτομή του καθετί μετανιωμένου και ταπεινωτικού σε σχέση με τα είκοσί μου. Το αιχμηρό άκρο RUNNER 2049 λειτουργεί ως συνήθως. Προς το παρόν, προτού συνεχίσω να διώχνω την περιφρόνησή μου από τους σκιώδεις τραυματισμούς της βάσης των θαυμαστών του, πρέπει να αναφέρω αυτό που μου άρεσε σε σχέση με το BLADE RUNNER 2049. Καταρχήν, ο Ryan Gosling είναι αποδεκτός σε αυτό. Μια συμπεριφορά επιθετικής συμπεριφοράς παραμένει κοντά στον αντιγραφικό χαρακτήρα του και ο Γκόσλινγκ τον υποδύεται σαν έναν άνθρωπο του οποίου οι εξηγήσεις πίσω από τη ζωή μειώνονται κάθε μέρα. Ανόμοιο με τον Χάρισον Φορντ του οποίου οι υποκριτικές αποφάσεις έμοιαζαν σταθερά να κατευθύνονται γύρω από τη χαλαρότητα των εντέρων που έχει μέχρι τώρα και ό,τι τον επαναφέρει στο κατάλυμα αρκετά γρήγορα για να κοιτά βουρκωμένα την αφάνεια μέχρι να γνέφει στο αποχωρητήριο, Γκόσλινγκ μεταφέρει βαθύτητα στον εγκληματία ανακριτή του android.όχι ένα αίσθημα ερεθισμένης διακοπής. Εντυπωσιακά στημένα ξεσηκώνονται από την ταινία. Μια ομάδα όπου ο Φορντ και ο Γκόσλινγκ πολεμούν ο ένας τον άλλον σε ένα παραμελημένο Βέγκας χαλαρώνουν καθώς οι αποτυχημένες πολυδιάστατες εικόνες του Έλβις και του Λιμπεράτς τρεμοπαίζουν συγκλονιστικά μέσα από την παρουσία τους γύρω τους, είναι τόσο ασυνήθιστο όσο και σκόπιμα παράλογο. Υπάρχει επίσης ένα παράξενο δευτερόλεπτο κατά το οποίο ένας αντιγραφικός ειδικός του σεξ (HALT AND CATCH FIRE's Mackenzie Davis) στρατολογείται για να ενωθεί με τον Gosling και την αγαπημένη του - μια συνειδητή πολυδιάστατη εικόνα που ονομάζεται Joi (Ana de Armas) που είναι προσαρμοσμένη για να λατρεύει πραγματικά τον ιδιοκτήτη της. Προς τιμή του BLADE RUNNER 2049, υπάρχει ένα διακριτικό κενό στον τρόπο με τον οποίο απεικονίζεται αυτή η σχέση - σε μια τριπλή, παράξενη τρίποδο. Επιπλέον, προφανώς, υπάρχει η συγκλονιστική κινηματογράφηση του Roger Deakins που καταλαβαίνει πώς να ξεπεράσει το έργο του Cronenweth στην πρώτη, όχι απλώς με τον τρόπο με τον οποίο φωτογραφίζει καθαρίζοντας τις φωτισμένες όψεις της ερήμου του Βέγκας, αλλά τον τρόπο με τον οποίο απεικονίζει άτομα που σταδιακά κάνουν βόλτες στο σούπερ ρεύμα επαγγελματικούς χώρους ή συνομιλία με ρεσεψιονίστ σε χώρους καθιστικού με πορτοκαλί χρώμα. Κάτι που είναι εξαιρετικό, υπό το πρίσμα του γεγονότος ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες ταινίες με άτομα που σταδιακά κάνουν βόλτες στους χώρους των επιχειρήσεων από ό,τι με τη γενική θέα της ερήμου.