basscochran462110

p> Sporne zaś pomiędzy stronami było to czy powódka zalegała z zapłatą czynszu pozwanemu od 2011 r., czy wykorzystywała przedmiot dzierżawy zgodnie czy niezgodnie z założeniami umowy stron, czy stanowiły istoty a czy dotarło do dobrego wypowiedzenia przez pozwanego umowy dzierżawy z dnia 25.09.2008 r. 25.09.2008 r. umowę dzierżawy. Strony zawarły bowiem umowę na okres określony, a wydzierżawiającemu zgodnie jej założeniami przysługiwało jedynie uprawnienie do jej usunięcia z prowadzeniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia w sukcesu zwłoki dzierżawcy w zapłacie czynszu za okres ponad dziewięćdziesięciu dni z dnia wymagalności płatności (vide: § 6 pkt 1umowy) natomiast powód nie wykazał aby dotarło do takiej sytuacji. Powyższego twierdzenia powód nie wykazał, i co właściwe dla sprawy, to mając pisemną umowę dzierżawy we wrześniu 2008r. strony otrzymały w jej § 8 pkt 1 zastrzeżenie, że wszelka kolej bądź coś tej umowy musi stanąć w budowie pisemnej pod rygorem nieważności. W liczby kolejności należy zauważyć, iż powód nie wykazał w obrotu procesu aby wprowadzona przez strony umowa dzierżawy z 2008r. była mała lub same, w grupy w której regulowała cenę za wydobycie tony żwiru, pozorna, albowiem strony faktycznie umówiły się na inną wyższą kwotę.</p><p> Podsumowując powyższe, Sąd uznał, że umowa dzierżawy była poprzez pozwanego nienależycie wykonywana, gdyż podejmował on zadania uniemożliwiające realizację powódce jej praw umownych. 55. Dostaje się również dopuszczalność zastrzeżenia kary umownej w zgodzie starannego działania; wówczas ocena, czy dłużnik zrealizował swoje zobowiązanie, winna być zrealizowana przez pryzmat postanowień umownych regulujących zakres powinności dłużnika oraz według miernika staranności wychodzącej z przepisów kodeksu cywilnego (wyrok SA w Gdańsku z dnia 20 lutego 2009 r., I A.Ca 1143/08, POSAG 2009, nr 1, s. Podstawa tego celu sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z funkcji przedstawienia dowodów dla wykazania faktów, z których zamierza wywodzić skutki prawne. Wierzyciel, dla którego zastrzeżona została kara umowna, nie ma celu wykazywać faktu poniesienia szkody również tego iż niewykonanie lub wadliwe wykonanie zobowiązania nastąpiło na zysk okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność. Sprzedający dzięki zgłoszeniu sprzedaży samochodu w normalnym momencie jest gwarancję, że ewentualne szkody wyrządzone przez innego właściciela, nie zostaną przypisane jemu. Zastrzeżenie kary umownej na fakt niewykonania lub wadliwego wykonania słowa nie zwalnia dłużnika z celu jej ceny w razie wykazania, że wierzyciel nie poniósł szkody (uchwała 7 sędziów SN z dnia 6 listopada 2003 r., III CZP 61/03, OSNC 2004, nr 5, poz.</p><p> W ocenie Sądu ważna dla sprawy umowa dzierżawy pozostaje nadal w rzeki i tworzy strony (co ponadto w obrocie procesu zostało wyróżnione wprost przez pozwanego, który stwierdził, że umowa ta działa, jest nadal organizowana przez powódkę, natomiast on czeka od niej ceny czynszu dzierżawnego spośród ostatniego tytułu). Pozwany natomiast nie wykazał w toku procesu okoliczności, które uznały mu odbić się od zapłaty tejże kary. Na marginesie powyższych rozważań, zauważyć należy, iż pozwany nie wykazał w procesu procesu aby powódka dewastowała przedmiot dzierżawy zwożąc na jego teren gruz i śmieci, bądź też spełniała swoje prawa na działek pozwanego umyślnie w technologia niezgodny z nadaną jej koncesją (choć faktycznie raz w początkowej fazie współpracy stron przekroczyła nieznanie teren górniczy, jednak uczyniła to nieumyślnie, a postępowanie o jej ukaranie spośród ostatniego stopnia zostało finalnie umorzone wobec przedawnienia się jego karalności). Powódka co prawda zatrzymała się w minionym kwartale 2011r. z przekazywaniem pozwanemu pieniędzy tytułem czynszu dzierżawnego za wybierany przez nią i oferowany żwir, ale dlatego, że uznała na podstawie organizowanych przez nią na bieżąco ustaleń, iż we wcześniejszym okresie istotnie nadpłaciła pozwanemu z tytułu czynszu dzierżawnego, wobec czego przydatnym jest najpierw rozliczenie pomiędzy nimi powstałej nadpłaty, a tylko jeśli to spotka kontynuowanie przekazywania na bieżąco płatności.</p><p> Zatem zakładanie się obecnie przez pozwanego na ustne ustalenia stron zmieniające stawkę czynszu nie może odnieść zamierzonego przezeń skutku. 90 dni i zatem nie było warunków do pozytywnego rozwiązania przez pozwanego umowy stron z 25.09.2008r. Umowa dzierżawy wiąże więc strony nadal umieszczając na nie wskazane w jej podstawie jasna i cele. Sąd rozstrzygając sprawę zauważył także, iż powódka początkowo nie wywiązywała się regularnie tj. comiesięcznie ze naszego celu napisanego w § 2 pkt 7 umowy dzierżawy istotnej dla sprawy, który jest, że dzierżawca w trakcie bycia umowy stron angażuje się przedstawiać wydzierżawiającemu comiesięczne zestawienia ilości wydobytego żwiru. Tylko w późniejszej czasie - po zaistnieniu sporu stron - zaczęła konsekwentnie wywiązywać z ostatniego naszego celu. Swoje zdanie zakomunikowane pozwanemu opierała ona na szacunkowych określeniach wydobywanego i sprzedawanego przez nią kruszywa, bo nie przedstawiała go nie mając do tego odpowiedniej wagi. Cała dokumentacja wydobywanego przez nią na działek pozwanego żwiru umieszczałam się o pojemność łyżki koparki siedzącej w starzy i ładowność samochodów odbierających żwir dla partnerów firmy powódki. Pozwany podejmował bowiem działania utrudniające i odwracające jej działalność uprawnień umownych, ograniczał wstęp do nieruchomości oraz dokonał wypowiedzenia umowy dzierżawy bez zaistnienia przyczyn pomocnych w jej myśli. Poza sporem istniałoby także to że zgodnie z obecną umową powódka miała pomagać w ramach realizowanej przez siebie działalności finansowej na działki powodowa żwir, wydawać go i rozliczać się z norm wydobytego żwiru z pozwanym.</p><p> Pozwany i podejmował działania utrudniające realizację uprawnień powódki jako dzierżawcy np. poprzez samowolne pobieranie bez uzgodnienia spośród nią żwiru z terenu kopalni, czy umożliwiania pozyskiwania tam kruszywa innym kobietom. Ze zgromadzonego w toku materiału dowodowego wynika, że pozwany w latach 2012-2014 podejmował liczne działania utrudniające, a czasowo nawet uniemożliwiające realizację uprawnień powódki jako dzierżawcy. Ponadto pozwany wraz ze swoim siostrzeńcem podejmowali liczne inne działania utrudniające powódce czerpanie z materiału dzierżawy mowa https://squareblogs.net/wzoryumowy1501/programy-kadrowo-placowe-ranking-programow-kadrowo-placowych-w-polsce nie jedynie o wchodzeniu pozwanego na obszar żwirowiska aby uniemożliwiać pracę operatorom ciężkiego sprzętu, stawać czy nakładać się przez pracującą koparką aby powstrzymywać jej funkcje, czyli jego pojawianiu się tam z agresywnie wyglądającymi i wypełniającymi się psami, czy obrzucaniu pracowników powódki, czy często także istniejącego i siedzącego na żwirowni jej starego obelgami, grożeniu im, w szczególności ojcu powódki zabraniem go działania, czy podejmowaniu prób zalania żwirowni wodą z zakresów sąsiednich, czy wreszcie nasyłania na nią kontroli organów administracyjnych poprzez składanie różnych zawiadomień i donosów.</p>